Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/025

czywą której to zapalczywości przydawały jeszcze bardziej oczy, jakby śliwy na wierzchu głowy siedzące, ruchliwe — człek widocznie bardzo żywy, wichrowaty i do gniewu skory.
 — Czołem waszmościom! — powtórzył głośniej i ostrzej, gdy mu zrazu nie odpowiadano.
 — Czołem, czołem — ozwało się kilka głosów.
 Był to pan Czapliński, podstarości czehryński, sługa zaufany młodego pana chorążego Koniecpolskiego.
 W Czehrynie nie lubiono go, bo był zawadyaka wielki, pieniacz, prześladowca, ale miał niemniej wielkie plecy, przeto ten i ów z nim politykował.
 Zaćwilichowskiego jednego szanował, jak i wszyscy, dla jego powagi, cnoty i męstwa. Ujrzawszy go, wnet też zbliżył się ku niemu i skłoniwszy się dość dumnie Skrzetuskiemu, zasiadł przy nich ze swoją lampką miodu.
 — Mości starosto — spytał Zaćwilichowski — czy wiesz co się dzieje z Chmielnickim?
 — Wisi, mości chorąży, jakem Czapliński, wisi, a jeśli dotąd nie wisi, to będzie wisiał. Teraz, gdy są listy hetmańskie, niech jedno go dostanę w swoje ręce.
 To mówiąc, uderzył pięścią w stół, aż płyn rozlał się ze szklenic.
 — Nie wylewaj waćpan wina! — rzekł pan Skrzetuski.
 Zaćwilichowski przerwał:
 — A czy go wać dostaniesz? Przecie uciekł i nikt nie wie, gdzie jest?
 — Nikt nie wie? Ja wiem — jakem Czapliński! Waszmość, panie chorąży, znasz Chwedka. Owóż Chwedko jemu służy, ale i mnie. Będzie on Judaszem Chmielowi. Siła mówić. Wdał się Chwedko w komitywę z mołojcami