Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/031

 — Przestańże wasze...
 — I kondemnatę uzyskam i bezecnym go ogłoszę, a potem wojna, ale już z infamisem.
 — Zdrowie waszmościów!
 Niektórzy wszelako śmieli się, a z nimi pan Skrzetuski, bo mu się z czupryny trochę kurzyło, szlachcic zaś tokował dalej, naprawdę jak głuszec, który się własnym głosem upaja. Na szczęście, dyskurs jego przerwany został przez innego szlachcica, który, zbliżywszy się, pociągnął go za rękaw i rzekł śpiewnym litewskim akcentem:
 — Poznajomijże waćpan, mości Zagłobo, i mnie z panem namiestnikiem Skrzetuskim — poznajomijże!
 — A i owszem, i owszem. Mości namiestniku, oto jest pan Powsinoga.
 — Podbipięta — poprawił szlachcic.
 — Wszystko jedno! herbu Zerwipludry...
 — Zerwikaptur — poprawił szlachcic.
 — Wszystko jedno! Z Psichkiszek.
 — Myszykiszek — poprawił szlachcic.
 — Wszystko jedno. Ne scio, cobym wolał, czy mysie, czy psie kiszki. Ale to pewna, żebym w żadnych mieszkać nie chciał, bo to i osiedzieć się tam nie łatwo i wychodzić nie politycznie. Mości panie, mówił dalej do Skrzetuskiego, ukazując na Litwina: Oto tydzień już piję wino za pieniądze tego szlachcica, któren ma miecz za pasem równie ciężki jak trzos, a trzos równie ciężki jak dowcip. Ale jeślim pił kiedy wino za pieniądze większego cudaka, to pozwolę się nazwać takim kpem, jak ten co mi wino kupuje.
 — A to go objechał! — wołała, śmiejąc się, szlachta.