Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/033

 Litwin ręce złożył jako do modlitwy i oczy podniósł w górę.
 — Ach, co to za wielki wojownik, co to za rycerz, co to za wódz!
 — Daj Boże Rzeczypospolitej takich jak najwięcej.
 — I pewno, i pewno. A czyby nie można do niego pod znak?
 — Będzie waści rad.
 Tu pan Zagłoba wtrącił się do rozmowy:
 — Będzie miał książę dwa rożny do kuchni, jeden z waćpana, drugi z jego miecza, albo najmie waści za mistrza, albo każe na wasanu zbójów wieszać lub sukno na barwę będzie waspanem mierzył! Tfu, jak się waćpan nie wstydzisz, będąc człowiekiem i katolikiem, być tak długim jak serpens, lub jak pogańska włócznia!
 — Słuchać hadko — rzekł cierpliwie Litwin.
 — Jakże też godność waszeci? — spytał pan Skrzetuski — bo gdyś mówił, pan Zagłoba tak waści podrywał, że z przeproszeniem nic nie mogłem zrozumieć.
 — Podbipięta.
 — Powsinoga.
 — Zerwikaptur z Myszykiszek.
 — Masz babo pociechę. Piję jego wino, ale kpem jestem, jeśli to nie pogańskie imiona.
 — Dawno waść z Litwy? — pytał namiestnik.
 — Ot już dwie niedziele w Czehrynie. Dowiedziawszy się od pana Zaćwilichowskiego, że waść tędy ciągnąć będziesz, czekam, by pod jego opieką księciu moje prośby przedstawić.
 — Powiedzże mi waszmość, proszę, bom ciekaw, czemu też taki katowski miecz pod pachą nosisz?
 — Nie katowski to, mości namiestniku, ale krzy-