Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/034

żacki, a noszę bo zdobyczny i dawno w rodzie. Już pod Chojnicami służył w litewskiem ręku — tak i noszę.
 — Ale to sroga machina i ciężka być musi okrutnie — chyba do obu rąk?
 — Można do obu, można do jednej.
 — Pokażże wasze.
 Litwin wydobył i podał, ale panu Skrzetuskiemu ręka zwisła odrazu. Ni się złożyć, ni cięcia wymierzyć swobodnie. Na dwie ręce poradził, ale jeszcze było za ciężko. Więc pan Skrzetuski zawstydził się trochę i zwróciwszy się do obecnych:
 — No, mości panowie — rzekł — kto krzyż uczyni?
 — My już próbowali — odrzekło kilka głosów. — Jeden pan komisarz Zaćwilichowski podniesie, ale krzyża i on nie uczyni.
 — No, a waćpan? — pytał pan Skrzetuski, zwracając się do Litwina.
 Szlachcic podniósł miecz jak trzcinę i machnął nim kilkanaście razy z największą łatwością, aż powietrze warczało w izbie, a wiatr powiał po twarzach.
 — A niechże waści Bóg sekunduje! — zawołał Skrzetuski. — Pewną masz służbę u księcia pana.
 — Bóg widzi, że jej pragnę, bo mi miecz w niej nie zardzewieje.
 — Ale dowcip do reszty — rzekł pan Zagłoba — gdyż nie umiesz waść tak samo nim obracać.
 Zaćwilichowski wstał i obaj z namiestnikiem zabierali się do odejścia, gdy naraz wszedł do izby biały jak gołąb człowiek i spostrzegłszy Zaćwilichowskiego rzekł:
 — Mości chorąży, komisarzu, ja tu do pana umyślnie!