Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/035

 Był to Barabasz, pułkownik czerkaski.
 — To chodźże waszmość do mnie na kwaterę — rzekł Zaćwilichowski. — Tu już się tak ze łbów kurzy, że i świata nie widać.
 Wyszli razem, a Skrzetuski z nimi. Zaraz za progiem Barabasz spytał:
 — Czy nie ma wieści o Chmielnickim?
 — Są. Uciekł na Sicz. Oto ten oficer spotkał go wczoraj na stepie.
 — To nie wodą pojechał? Pchnąłem gońca do Kudaku, by go łapano, ale jeśli tak, to na próżno.
 To rzekłszy, Barabasz zatknął rękami oczy i począł powtarzać:
 — Ej! spasi Chryste! spasi Chryste!
 — Czego waść trwożysz?
 — A czy waszmość wiesz, co on mi zdradą wydarł? Czy wiesz, co to znaczy takie dokumenta w Siczy opublikować? Spasi Chryste! Jeśli król wojny z bisurmanem nie uczyni, to iskra na prochy...
 — Rebelią waszmość przepowiadasz?
 — Nie przepowiadam, bo ją widzę, a Chmielnicki lepszy od Nalewajki i od Łobody.
 — A kto za nim pójdzie?
 — Kto? Zaporoże, regestrowi, mieszczanie, czerń, futornicy — i tacy ot!
 Tu pan Barabasz wskazał na rynek i na uwijających się po nim ludzi. Cały rynek był zapchany wielkimi siwymi wołami, pędzonymi ku Korsuniowi dla wojska, a przy wołach szedł mnogi lud pastuszy, tak zwani czabanowie, którzy całe życie w stepach i pustyniach spędzali — ludzie zupełnie dzicy, niewyznający żadnej religii — religionis nulius, jak mówił wojewoda