Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/081

dzę. Sen ucieka mnie od powiek i jeno do wzdychania mam ochotę, od którego chyba cały w parę się rozpłynę — co waćpanu powiadam dlatego, że mając serce czułe i afektów głodne, snadnie mękę moją zrozumiesz.
 Pan Longin sam wzdychać począł, na znak, że męczarnie miłości rozumie, po chwili zaś spytał żałośnie:
 — A może waćpan takoż czystość ślubował?
 — Pytanie waścine jest nie do rzeczy, bo gdyby wszyscy podobne śluby czynili, tedyby genus humanum zginąć musiał.
 Wejście sługi przerwało dalszą rozmowę. Był to stary Tatar, o bystrych czarnych oczach i pomarszczonej jak suszone jabłko twarzy. Wszedłszy, rzucił znaczące spojrzenie na Skrzetuskiego i spytał:
 — A czy nie trzeba czego waszmościom? może miodu po kusztyczku do poduszki?
 — Nie trzeba.
 Tatar zbliżył się do Skrzetuskiego i mruknął:
 — Mam dla W. pana słówko od panny.
 — Bądźże mi Pandarem! — zawołał radośnie namiestnik. — Możesz też mówić przy tym kawalerze, bom się przed nim spuścił z sekretu.
 Tatar wydobył z za rękawa kawałek wstążki:
 — Panna przysyła W. panu tę szarfę i to kazała powiedzieć, że miłuje go z całej duszy.
 Porucznik porwał szarfę i począł ją z uniesieniem całować i do piersi przyciskać, a dopiero ochłonąwszy nieco spytał:
 — Co ci zleciła powiedzieć?
 — Że miłuje waszmość pana z całej duszy.
 — Naści-że talera za musztuluk. Rzekła tedy, że mię miłuje?