Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/104

 Może waćpan myślisz, że zaraz będę płakała? Pan Bychowiec grzeczniejszy...
 — Jeśli tak, to nie pozostaje mnie nic innego, jak ustąpiwszy pola panu Bychowcowi, zejść z oczu panny Anny.
 — A czy ja trzymam?
 To rzekłszy, Anusia zastąpiła mu drogę.
 — To waćpan z Krymu powraca? — spytała.
 — Z Krymu.
 — A co waćpan z Krymu przywiózł?
 — Przywiozłem pana Podbipiętę. Wszakże go panna Anna widziała? Bardzo miły i stateczny kawaler.
 — Pewnie, że milszy od waćpana. A poco on tu przyjechał?
 — By panna Anna miała na kim swojej mocy popróbować. Aleć radzę ostro się brać, bo wiem jeden sekret o tym kawalerze, dla którego jest on niezwyciężony... i nawet panna Anna z nim nic nie wskóra.
 — Dlaczegóż to on jest niezwyciężony?
 — Bo się nie może żenić.
 — A co mnie to obchodzi! Czemuż to on nie może się żenić?
 Skrzetuski pochylił się do ucha dziewczyny, ale rzekł bardzo głośno i dobitnie:
 — Bo czystość ślubował.
 — Niemądryś waćpan! — zawołała prędko Anusia i w tejże chwili furknęła jak ptak spłoszony.
 Tego wieczora jednak popatrzyła pierwszy raz uważniej na pana Longina. Gości dnia tego było niemało, bo książę wyprawiał pożegnalną ucztę dla pana Bodzyńskiego. Nasz Litwin, przybrany starannie w biały atłasowy żupan i ciemno-niebieski aksamitny kontusz,