Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/105

wyglądał bardzo okazale, tembardziej, że przy boku zamiast katowskiego zerwikaptura, zwieszała mu się lekka, krzywa szabla, w pozłocistej pochwie.
 Oczka Anusi strzelały na pana Longina potrochu umyślnie, na złość panu Skrzetuskiemu. Byłby tego jednakże namiestnik nie zauważył, gdyby nie Wołodyjowski, który trąciwszy go łokciem, rzekł:
 — Niechże mnie jassyr spotka, jeśli Anusia nie wdzięczy się do chmielowej tyczki litewskiej.
 — Powiedzże to jemu samemu.
 — Pewnie że powiem. Dobrana będzie z nich para.
 — Będzie ją mógł nosić zamiast spinki u żupana, taka właśnie jest między nimi proporcya.
 — Albo zamiast kitki na czapce.
 Wołodyjowski podszedł do Litwina:
 — Mospanie — rzekł — niedawno jakeś tu przybył, ale frant widzę z waści nielada.
 — A to czemu, brateńku dobrodzieju? a to czemu?
 — Boś nam tu najgładszą dziewkę z fraucymeru już zbałamucił.
 — Dobrodzieju! — rzekł Podbipięta, składając ręce — co waćpan mówisz najlepszego?
 — Spojrzyj waszmość na pannę Annę Borzobohatą, w której się tu wszyscy kochamy, jak to ona na waści dziś oczkiem strzyże. Pilnuj się jeno, żeby z waści dudka nie wystrzygła, jako z nas powystrzygała.
 To rzekłszy, Wołodyjowski zakręcił się na pięcie i odszedł, pozostawiając pana Longina w zdumieniu. Nie śmiał on nawet zrazu spojrzeć w stronę Anusi i po niejakim dopiero czasie rzucił znienacka okiem — ale aż zadrżał. Z poza ramienia księżnej Gryzeldy dwoje jarzących ślepków patrzyło na niego istotnie z ciekawością