Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/106

i uporem. „Apage satanas!“ pomyślał Litwin i oblawszy się jak żaczek rumieńcem, uciekł w drugi kąt sali.
 Jednakże pokusa była ciężka. Ten szatanek wyglądający z za pleców księżnej tyle miał ponęt, te oczki tak świeciły jasno, że pana Longina aż ciągnęło coś, by w nie choć jeszcze raz tylko spojrzeć. Ale wtem wspomniał na swój ślub, w oczach stanął mu Zerwikaptur, przodek Stowejko-Podbipięta, trzy ścięte głowy i strach go zdjął. Przeżegnał się i tego wieczora nie spojrzał więcej.
 Natomiast rankiem nazajutrz przyszedł na kwaterę Skrzetuskiego.
 — Panie namiestniku, a prędko pociągniemy? Co też tam waszmość słyszał o wojnie?
 — Przypiliło waści. Bądźże cierpliwy, póki się pod znak nie zaciągniesz.
 Pan Podbipięta bowiem nie był jeszcze zapisany na miejsce zmarłego Zakrzewskiego. Musiał czekać z tem aż ćwierć wyjdzie, co miało nastąpić dopiero pierwszego kwietnia.
 Ale było mu rzeczywiście pilno, dlatego pytał namiestnika w dalszym ciągu:
 — A nicże J. O. Książę w tej materyi nie mówił?
 — Nic. Król pono do śmierci nie przestanie o wojnie myśleć, ale Rzeczpospolita jej nie chce.
 — A mówili w Czehrynie, że rebelia kozacka zagraża?
 — Znać, że waści mocno ślub dolega. Co do rebelii, wiedzże, iż jej przed wiosną nie będzie, bo choć to zima lekka, aleć zima zimą. Mamy dopiero 15 Februarii, lada dzień mrozy jeszcze mogą nastać, a kozak w pole nie rusza, póki się nie może okopać, bo oni za