Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/128

 — Otwierajże, pogański synu! My od księcia z Łubniów.
 Czeladź poznała wreszcie Skrzetuskiego.
 — A to wasza miłość! Zaraz, zaraz!
 Otworzono bramę, a wtem i sama kniahini wyszła przed sień i przykrywszy oczy ręką, patrzyła na przybyłych.
 Skrzetuski zeskoczył z konia i zbliżywszy się do niej, rzekł:
 — Jejmość nie poznajesz mnie?
 — Ach! to waszmość, panie namiestniku. Rozumiałam, że napad tatarski. Kłaniam i proszę do komnat
 — Dziwisz się zapewne waćpani — rzekł Skrzetuski, gdy weszli już do środka — widząc mnie w Rozłogach, a przeciem słowa nie złamał, gdyż to sam książę do Czehryna i dalej mnie posyła. Kazał mi przytem w Rozłogach się zatrzymać i o wasze zdrowie zapytać.
 — Wdzięcznam jego książęcej mości, jako łaskawemu panu i dobrodziejowi. Prędkoż nas myśli z Rozłogów rugować?
 — Nie myśli on o tem wcale, gdyż nie wie, że trzeba was rugować, a ja com powiedział, to będzie. Zostaniecie w Rozłogach; mam ja swego chleba dosyć.
 Usłyszawszy to, kniahini zaraz rozpogodziła się i rzekła:
 — Siadajże waszmość i bądź sobie rad, jakom ja ci rada.
 — A kniaziówna zdrowa? gdzie jest?
 — Wiem ci ja, żeś nie do mnie przyjechał, mój kawalerze. Zdrowa ona, zdrowa; jeszcze dziewka od tych amorów potłuściała. Ale wraz ci jej zawołam, a i sama się trochę ogarnę, bo mi wstyd tak gości przyjmować.