Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/141

 — Wypiję, wypiję. Nie pod wiechami to taki trojniak przedają.
 — Nie pytałeś się też wasze, jak się nazywa owa szlachcianka, z którą Bohun chce się żenić?
 — Mospanie, a co mnie obchodzi jej nazwisko? Wiem tylko, że jak Bohunowi rogi przyprawię, to się będzie nazywać pani jeleniowa.
 Namiestnik uczuł nagle wielką ochotę trzepnąć w ucho pana Zagłobę, ten zaś, nie spostrzegłszy się na niczem, mówił dalej:
 — Za młodych lat był ze mnie gładysz nielada. Żebym tylko waści opowiedział, za co palmę w Galacie otrzymałem! Widzisz tę dziurę na mojem czele? Dość gdy ci powiem, że mi ją rzezańcy w seraju tamecznego baszy wybili.
 — A mówiłeś, że kula rozbójnicka?
 — Mówiłem? Tom dobrze mówił! każdy Turczyn rozbójnik — tak mnie Panie Boże dopomóż!
 Dalszą rozmowę przerwało wejście Zaćwilichowskiego.
 — No, mości namiestniku — rzekł stary chorąży — bajdaki gotowe, przewoźników masz ludzi pewnych: ruszajże w imię Boże, choćby i zaraz. A oto listy.
 — To każę ludziom zaraz ruszać na brzeg.
 — A gdzie waść się wybierasz? — spytał pan Zagłoba.
 — Do Kudaku.
 — Gorąco tam ci będzie.
 Ale namiestnik nie słyszał już przepowiedni, bo wyszedł z izby na podwórzec, gdzie przy koniach stali semenowie, prawie już gotowi do podróży.
 — Na koń i na brzeg! — zakomenderował pan