Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/142

Skrzetuski. — Konie wprowadzać na statki i czekać na mnie!
 Tymczasem w izbie stary chorąży rzekł do Zagłoby:
 — Słyszałem, że podobno waść teraz pułkownikom kozackim dworujesz i z nimi pijesz.
 — Pro publico bono, mości chorąży.
 — Obrotny masz waść dowcip i podobno od wstydu większy. Chcesz sobie kozaków in poculis skonwinkować, by przyjaciółmi ci byli w razie zwycięstwa.
 — Choćbym też, będąc męczennikiem tureckim, nie chciał zostać i kozackim, nie byłoby nic dziwnego, bo dwa grzyby mogą najlepszy barszcz popsować. A co do wstydu, nikogo nie zapraszam, by go pił ze mną — sam go wypiję, i da Bóg, że mi nie będzie gorzej od tego miodu smakował. Zasługa, jako olej, musi na wierzch wypłynąć.
 W tej chwili wrócił Skrzetuski.
 — Ludzie już ruszają — rzekł.
 Zaćwilichowski nalał miarkę:
 — Za szczęśliwą podróż!
 — I zdrowy powrót! — dodał pan Zagłoba.
 — Będzie się wam dobrze jechało, bo woda ogromna.
 — Siadajcie waszmościowie, wypijem resztę. Niewielki to antałek.
 Siedli i pili.
 — Ciekawy kraj waść zobaczysz — mówił Zaćwilichowski. — A kłaniaj się panu Grodzickiemu w Kudaku! Ej, żołnierz to, żołnierz! Na końcu świata siedzi, daleko od hetmańskich oczu, a porządek u niego taki, że daj Boże w całej Rzeczypospolitej podobny. Znam ja dobrze Kudak i porohy. Za dawnych lat częściej się