Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/144

pan Skrzetuski — bo już chyba śluzy z oczu nam pójdą. Może też jeszcze pogodne słońce nam zaświeci!
 Ale słońce zachodziło właśnie, a ostatnie jego promienie padały czerwonym blaskiem na białe włosy Chorążego.
 W mieście dzwoniono na Anioł Pański i na Pochwalnię.
 Wyszli. Pan Skrzetuski poszedł do kościoła, pan Zaćwilichowski do cerkwi, a pan Zagłoba do Dopuły w Dzwoniecki kąt.
 Ciemno już było, gdy się znowu zeszli nad brzegiem taśminowej przystani. Ludzie pana Skrzetuskiego siedzieli już w bajdakach. Przewoźnicy wnosili jeszcze ładunki. Zimny wiatr ciągnął od poblizkiego ujścia do Dniepru i noc obiecywała być niezbyt pogodna. Przy świetle ognia palącego się nad brzegiem, woda rzeki połyskiwała krwawo i zdawała się z niezmierną chyżością uciekać gdzieś w nieznaną ciemność.
 — No, szczęśliwej drogi! — mówił chorąży, ściskając serdecznie dłoń młodzieńca. — A pilnuj się waść!
 — Nie zaniecham niczego. Bóg da, że niedługo się zobaczymy.
 — Chyba w Łubniach, albo w obozie książęcym.
 — To waszmość już koniecznie do księcia?
 Zaćwilichowski podniósł ramiona w górę:
 — A co mnie? kiedy wojna, to wojna!
 — Zostawajże waszmość w dobrem zdrowiu, mości chorąży.
 — Niechże cię Bóg strzeże!
 — Vive, valeque! — wołał Zagłoba. — A jeśli woda aż do Stambułu waści zaniesie, to kłaniaj się sułtanowi.