Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/158

 — Będziesz pas miał, jeno spraw się dobrze.
 — Nie chcę i pasa, byleś mi jegomość jechać ze sobą dozwolił.
 — Jutro wrócisz czajką, którą pan Grodzicki do Czehryna wysyła, dalej bez zwłoki ni odpoczynku ruszysz prosto do Rozłogów. Tam kniahini nic nie mów, czy mi co grozi, ani panience, proś tylko, by zaraz choćby konno do Łubniów jechały, choćby bez tobołów żadnych. Oto masz trzos na drogę, listy zaraz ci napiszę.
 Rzędzian padł do nóg namiestnika.
 — Panie mój, zali nie mam cię ujrzeć więcej?
 — Jak Bóg da, jak Bóg da! — odparł, podnosząc go, namiestnik — ale w Rozłogach wesołą twarz pokazuj. Teraz idź spać.
 Reszta nocy zeszła Skrzetuskiemu na pisaniu listów i żarliwej modlitwie, po której zaraz przyleciał do niego anioł uspokojenia. Tymczasem noc zbladła i świt ubielił wązkie okienka od wschodu. Dniało — aż i różowe blaski wkradły się do komnaty. Na wieży i zamku poczęto grać poranne „wstawaj“. Wkrótce potem Grodzicki pojawił się w komnacie.
 — Mości namiestniku, czajki gotowe.
 — I jam też gotów — rzekł spokojnie Skrzetuski.

---