Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/162

 Był to czeladnik ze straży.
 — Panie, idą! — rzekł pośpiesznie.
 — Kto taki?
 — Pewnie niżowi: idzie ich ze czterdziestu.
 — Dobrze. To niewielu. Zbudź ludzi! Ognia podpalić!
 Semenowie wnet porwali się na nogi. Podsycony płomień buchnął w górę i oświecił czajki i garść żołnierzy namiestnika. Inni strażnicy przybiegli również do koła.
 Tymczasem nieregularne kroki gromady ludzi dawały się już rozróżnić wyraźnie, kroki te zatrzymały się w pewnem oddaleniu; natomiast jakiś głos spytał z akcentem groźby:
 — A kto na brzegu?
 — A wy kto? — odparł wachmistrz.
 — Odpowiadaj, wraży synu, a nie, to z samopału zapytam!
 — Jego wysokość pan poseł od J. O. księcia Jeremiego Wiśniowieckiego do atamana koszowego — wygłosił donośnie wachmistrz.
 Głosy w gromadzie umilkły; widocznie trwała tam krótka narada.
 — A chodź jeno sam tu! —zawołał wachmistrz; — nie bój się. Posłów nie biją, ale i posły nie biją!
 Kroki znów ozwały się i po chwili kilkadziesiąt postaci wynurzyło się z cienia. Po śniadej cerze, nizkim wzroście i kożuchach wełną do góry, namiestnik od pierwszego wejrzenia poznał, że po większej części byli to Tatarzy; kozaków znajdowało się tylko kilkunastu. Przez głowę pana Skrzetuskiego przeleciała jak błyska-