Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/163

wica myśl, że skoro Tatarzy są na Chortycy, więc Chmielnicki musiał już wrócić z Krymu.
 Na czele gromady stał stary zaporożec olbrzymiego wzrostu, o twarzy dzikiej i okrutnej. Ten, zbliżywszy się do ogniska, spytał:
 — A który tu poseł?
 Silny zapach gorzałki rozszedł się dookoła — zaporożec był widocznie pijany.
 — Który tu poseł? — powtórzył.
 — Jam jest — rzekł dumnie pan Skrzetuski.
 — Ty?
 — A cóżem ci brat, że mnie „ty“ mówisz?
 — Znaj grubijanie politykę — poderwał wachmistrz — mówi się: Jaśnie wielmożny pan poseł!
 — Na pohybelże wam, czortowy syny! szczob was Sierpiahowa smert! jasno wielmożny syny. A wy poco do atamana?
 — Nie twoja sprawa! wiedz jeno, że szyja twoja w tem, bym się do atamana najprędzej dostał.
 W tej chwili drugi zaporożec wysunął się z gromady.
 — My tu z woli atamana — rzekł — pilnujem, by się nikt od „Lachiw“ nie zbliżał, a kto się zbliży, mamy wiązać i dostawiać, co też uczynim.
 — Kto dobrowolnie jedzie, tego nie będziesz wiązał.
 — Budu, bo takij nakaz.
 — A wiesz, chłopie, co to osoba posła? a wiesz kogo tu przedstawiam?
 W tem stary olbrzym przerwał:
 — Zawedem posła, ale za borodu — ot tak!
 To rzekłszy, sięgnął ręką do brody namiestnika.