Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/192

 — Dwa tysiące talerów.
 Chmielnicki na to:
 — Dam ci dwa tysiące talerów.
 Tatar myślał przez chwilę. Jego skośne oczy zdawały się nawskróś przenikać Chmielnickiego.
 — Ty dasz trzy — rzekł.
 — Dlaczego mam dać trzy, gdyś sam dwa żądał?
 — Bo jeśli go chcesz mieć, to tobie na tem zależy, a jeśli ci zależy, to dasz trzy.
 — On mnie życie ocalił.
 — Ałła! to warte tysiąc więcej.
 Tu Skrzetuski wtrącił się do targu.
 — Tuhaj-beju! — rzekł z gniewem — z książęcego skarbca nie mogę ci nic obiecywać, ale choćbym miał fortunę własną poszarpać, to sam dam trzy. Mam też blizko tyle u księcia na prowizyi i wioskę dobrą, co starczy. A temu hetmanowi nie chcę wolności i zdrowia zawdzięczać.
 — A skąd ty wiesz, co ja z tobą uczynię? — rzekł Chmielnicki. A potem, zwróciwszy się do Tuhajbeja, mówił:
 — Wojna się rozpocznie. Poślesz do kniazia, ale nim poseł wróci, dużo wody w Dnieprze upłynie, a ja ci jutro na Bazawłuk odwiozę sam pieniądze.
 — Daj cztery, to i nie będę z Lachem gadał — odparł niecierpliwie Tuhaj.
 — Dam cztery, na twoje słowo.
 — Mości hetmanie — rzekł koszowy — chcesz, to ci zaraz wyliczę. Mam tu pod ścianą, może i więcej.
 — Jutro powieziesz na Bazawłuk — rzekł Chmielnicki.
 Tuhaj-bej przeciągnął się i ziewnął.