Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/218

 Semenom ukrytym na bajdakach serca zabiły niespokojnie. Tajemnicze owo wołanie było im znane dobrze. W ten sposób zaporożcy porozumiewali się z sobą na zimowiskach, w ten także sposób w czasie wojen zapraszali na rozmowę braci kozaków regestrowych i grodowych, między którymi bywało wielu należących sekretnie do bractwa.
 Głos Krzeczowskiego rozległ się znowu:
 — Czego chcecie?
 — Bohdan Chmielnicki, hetman zaporoski, oznajmia, że działa na łachę są obrócone.
 — Powiedzcie hetmanowi zaporoskiemu, że nasze obrócone na brzegi.
 — Pugu! pugu!
 — Czego jeszcze chcecie?
 — Bohdan Chmielnicki, hetman zaporoski, prosi na rozmowę swojego przyjaciela, pana Krzeczowskiego pułkownika.
 — Niech jeno da zakładników.
 — Dziesięciu kurzeniowych.
 — Zgoda!
 W tej chwili brzegi łachy zakwitły, jakby kwieciem, zaporożcami, którzy popowstawali z pośród traw, między któremi leżeli ukryci. Zdala od stepów nadciągała ich konnica i armaty, ukazały się dziesiątki i setki chorągwi, znamion, buńczuków. Szli ze śpiewaniem i biciem w kotły. Wszystko to razem podobniejsze było do radosnego powitania, niż zetknięcia się wrogich potęg.
 Semenowie z bajdaków odpowiedzieli okrzykami. Tymczasem przybyły czółna, wiozące atamanów kurzeniowych. Krzeczowski wsiadł w jedno z nich i odjechał