Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/224

 — Czego tedy chcecie?
 — Byście nam dali odejść.
 — Nie będzie z tego nic, szalony człowiecze! Każę was w pień wyciąć.
 — A ilu swoich stracisz?
 — Noga z was nie ujdzie.
 — Połowa z was nie zostanie.
 Obaj mówili prawdę, dlatego Krzeczowski, chociaż flegma Niemca wzburzyła w nim wszystką krew, a wściekłość poczynała go dławić, nie chciał jeszcze rozpoczynać bitwy.
 — Nim słońce zejdzie z łachy — zawołał — namyślcie się, poczem każę cynglów ruszać!
 I odjechał pośpiesznie w swojej podjazdce, by się z Chmielnickim naradzić.
 Nastała chwila oczekiwania. Bajdaki kozackie otoczyły ciaśniejszym pierścieniem Niemców, którzy zachowywali chłodną postawę, jaką tylko stary i bardzo wyćwiczony żołnierz zdoła zachować wobec niebezpieczeństwa. Na groźby i obelgi, wybuchające co chwila z kozackich bajdaków, odpowiadali pogardliwem milczeniem. Był to prawdziwie imponujący widok tego spokoju wśród coraz silniejszych wybuchów wściekłości ze strony mołojców, którzy, potrząsając groźnie spisami i „piszczelami“, zgrzytając zębem i klnąc, oczekiwali niecierpliwie hasła do boju.
 Tymczasem słońce, skręcając od południa ku zachodniej stronie nieba, zdejmowało zwolna swoje złote blaski z łachy, która stopniowo pogrążała się w cieniu.
 Nakoniec pogrążyła się zupełnie.
 Wówczas zagrała trąbka, a zaraz potem głos Krzeczowskiego ozwał się z daleka: