Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/237

 — Psie! — zawył Tuhaj-bej — ty gubisz wojsko chanowe!
 I chwilę stali naprzeciw siebie, parskając nozdrzami. Ochłonął pierwszy Chmielnicki.
 — Tuhaj-beju uspokój się! — rzekł. — Fala przerwała bitwę, gdy Krzeczowski złamał już dragonią. Ja ich znam! Jutro już z mniejszą furyą bić się będą. Step rozmięknie do reszty. Husarya ulegnie. Jutro wszyscy będą nasi.
 — Rzekłeś! — burknął Tuhaj-bej.
 — I dotrzymam. Tuhaj-beju, mój przyjacielu, chan mi cię na pomoc przysłał, nie na biedę.
 — Przyrzekałeś zwycięstwa, nie klęski.
 — Wzięto trochę jeńców z dragonii, których ci oddam.
 — Oddaj. Każę ich na pal powbijać.
 — Nie czyń tego. Puść ich wolno. To ludzie ukrainni z pod chorągwi Bałabana, poślem ich, by draganów na naszą stronę przeciągnęli. Będzie tak, jak z Krzeczowskim.
 Tuhaj-bej udobruchał się; spojrzał bystro na Chmielnickiego i mruknął:
 — Wężu...
 — Chytrość tyle co męstwo warta. Jeśli draganów do zdrady namówim, noga z taboru nie ujdzie — rozumiesz!
 — Potockiego ja wezmę.
 — Dam ci go — i Czarnieckiego także.
 — Daj teraz gorzałki, bo zimno.
 — Zgoda.
 W tej chwili wszedł Krzeczowski. Pułkownik był ponury, jak noc. Przyszłe pożądane starostwa, kasztela-