Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/012

 Przez cały ten czas Bohun patrzył bystro na Rzędziana, nagle rzekł:
 — Znam i ja twego pana, widziałem go w Rozłogach.
 Rzędzian przekrzywił głowę i nadstawiwszy ucha, niby to nie dosłyszawszy, spytał:
 — Gdzie?
 — W Rozłogach.
 — To Kurcewiczów — rzekł Zagłoba.
 — Czyje? — pytał znów Rzędzian.
 — Widzę, żeś coś ogłuchł — zauważył sucho Bohun.
 — Bom się też nie wyspał.
 — To się jeszcze wyspisz. Powiadasz tedy, że twój pan wysłał cię do Łubniów?
 — A jakże.
 — Pewnie tam ma jaką podwikę — wtrącił pan Zagłoba — do której afekt przez ciebie przesyła.
 — Czy ja tam wiem, mój jegomość, może ma, a może i nie ma — rzecze Rzędzian.
 Następnie skłonił się Bohunowi i panu Zagłobie.
 — Niech będzie pochwalony — rzekł, zabierając się do odejścia.
 — Na wieki! — odparł Bohun — poczekaj-no, ptaszku, nie śpiesz się. A czemuś to ty przedemną taił, żeś jest pacholikiem pana Skrzetuskiego?
 — A bo mnie jegomość i nie pytał, a ja sobie myślę: co mam o byle czem mówić. Niech będzie pochwalo...
 — Poczekaj — mówię. — Listy jakowe od pana wieziesz?
 — Pańska rzecz pisać, a moja jako sługi oddać,