Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/029

hun, alem slę ciebie nie spodziewała, chyba, że sprawę masz do nas.
 — Może i mam — rzekł zwolna watażka.
 — Jaką? — pytała niespokojnie kniahini.
 — Przyjdzie pora, to pogadamy. Dajcie odpocząć. Z Czehryna prosto jadę.
 — To widać było ci pilno do nas?
 — A gdzieby mnie miało być pilno, jeśli nie do was? A kniaziówna-donia zdrowa?
 — Zdrowa — rzekła sucho kniahini.
 — Chciałbym też nią oczy ucieszyć.
 — Helena spi.
 — To szkoda. Bo ja długo nie zabawię.
 — A gdzie jedziesz?
 — Wojna, maty! Niema na nic czasu. Lada chwila hetmani w pole wyprawią, a żal będzie zaporożców bić. Mało to razy my z nimi jeździli po dobro tureckie — prawda, kniaziowie? — po morzu pływali, sól i chleb razem jedli, pili i hulali, a teraz my im wrogi.
 Kniahini spojrzała bystro na Bohuna. Przez głowę przeszła jej myśl, że może Bohun ma zamiar połączyć się z rebelią i przyjechał jej synów wybadać.
 — A ty co myślisz robić? — spytała.
 — Ja, maty? a cóż? ciężko swoich bić, ale trzeba.
 — Tak i my uczynimy — rzekł Simeon.
 — Chmielnicki zdrajca! — dodał młody Mikołaj.
 — Na pohybel zdrajcom! — rzekł Bohun.
 — Niech im kat świeci — dokończył Zagłoba.
 Bohun znów mówić począł:
 — Tak to na świecie. Kto ci dziś przyjacielem, jutro Judaszem. Nikomu nie można wierzyć na świecie.
 — Jeno dobrym ludziom — rzekła kniahini.