Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/040

 Semenom wydało się to zupełnie naturalnem, że w zastępstwie Bohuna objął komendę pan Zagłoba. Tak już zdarzało się nieraz i mołojcy radzi temu bywali, bo szlachcic pozwalał im zawsze na wszystko.
 Strażnicy pili więc wraz z innymi — pan Zagłoba zaś wszedł w rozmowę z chłopami z Rozłogów.
 — Chłopie? — pytał starego „pidsusidka“ — a daleko stąd do Łubniów?
 — Oj daleko, pane! — odparł chłop.
 — Na rano możnaby stanąć?
 — Oj, nie stanie, pane!
 — A na południe?
 — Na południe prędzej.
 — A którędy jechać?
 — Prosto do gościńca
 — To jest gościniec?
 — Kniaź Jarema kazał, żeby był, to i jest.
 Pan Zagłoba mówił umyślnie bardzo głośno, aby wśród krzyków i gwaru spora garść semenów mogła go słyszeć.
 — Dajcie i im gorzałki — rzekł do mołojców, ukazując na chłopów — ale wprzód dajcie mnie miodu, bo chłodno.
 Jeden z semenów zaczerpnął z beczki trojniaku w garncową blaszankę i podał ją na czapce panu Zagłobie.
 Szlachcic wziął ostrożnie we dwie ręce, aby płyn się nie rozlał, przytknął garncówkę do wąsów i przechyliwszy w tył głowę, jął pić wolno, ale bez wytchnienia.
 Pił, pił — aż mołojcy poczęli się dziwić. „Baczyw