Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/042

jednak była przy kniaziu, w pobliżu którego czuła się bezpieczniejszą. Ślepy Wasil klęczał przed obrazem Świętej Przeczystej, przed którym paliła się lampka, Helena obok niego; oboje modlili się głośno. Ujrzawszy Zagłobę, zwróciła nań przerażone oczy. Zagłoba położył palec na ustach.
 — Mościa panno — rzekł — jam przyjaciel pana Skrzetuskiego.
 — Ratuj! — odpowiedziała Helena.
 — Potom też tu przyszedł; zdaj się na mnie.
 — Co mam czynić?
 — Trzeba uciekać, póki ten czort bez zmysłów leży.
 — Co mam czynić?
 — Wdziej na się ubiór męski i jak zapukam we drzwi, wyjdź. Helena zawahała się. Nieufność błysnęła w jej oczach.
 — Mamże waćpanu wierzyć?
 — A co masz lepszego?
 — Prawda, prawda jest. Ale mi przysiąż, że nie zdradzisz.
 — Rozum się waćpannie pomieszał. Ale kiedy chcesz, przysięgnę. Tak mi dopomóż Bóg i święty krzyż. Tu twoja zguba, ocalenie w ucieczce.
 — Tak jest, tak jest
 — Wdziej męski ubiór co prędzej i czekaj.
 — A Wasil?
 — Jaki Wasil?
 — Brat mój obłąkany — rzekła Helena.
 — Tobie grozi zguba, nie jemu — odparł Zagłoba. — Jeśli on obłąkany, to on dla kozaków święty. Jakoż widziałem, że go mają za proroka.