Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/052

straszna. Kraj w ogniu, chłopstwo wszędy powstaje, krew się leje! Uciekaj waćpan!
 Pan Zagłoba oczy wybałuszył, usta otworzył i zdumiał tak, że słowa nie mógł przemówić.
 — Uciekaj waćpan! — powtórzył Pleśniewski.
 — Jezus Marya! — jęknął pan Zagłoba.
 — Jezus Marya! — powtórzyła Helena i wybuchnęła płaczem.
 — Uciekajcie, bo czasu niema.
 — Gdzie? Dokąd?
 — Do Łubniów.
 — A ty tam dążysz?
 — Tak jest. Do księcia wojewody.
 — A niechże to kaduk porwie! — zawołał pan Zagłoba. — A hetmani gdzie są?
 — Pod Korsuniem. Ale Krzywonos już pewnie się bije z nimi.
 — Krzywonos, czy Prostonos, niechże go zaraza ukąsi. To tam niema po co jechać?
 — Jako lwu w paszczę, na zgubę waćpan leziesz.
 — A ciebie kto wysłał do Łubniów? Twój pan?
 — Pan z życiem uszedł, a mnie kum mój, co go mam między zaporożcami, życie ocalił i uciec pomógł. Do Łubniów sam z własnej myśli jadę, bo i nie wiem, gdzie się schronić.
 — A omijaj Rozłogi, bo tam Bohun. On także do rebelii chce się zapisać.
 — O dla Boga! Rety! W Czehrynie mówili, że jeno patrzeć, jak i na Zadnieprzu chłopstwo się podniesie!
 — Być to może, być może! Ruszajże w swoją drogę, gdzieć się podoba, bo ja mam dość o swojej skórze myśleć.