Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/061

ważył natychmiast, że jeden z nich miał tylko szablę i piszczel, trzej inni zbrojni byli w szczęki końskie, poprzywiązywane do kijów, ale wiedział i to także, że tacy koniuchowie bywają to ludzie dzicy i często dla podróżnych niebezpieczni.
 Jakoż wszyscy czterej, zbliżywszy się, poglądali z podełba na przybyłych. W bronzowych twarzach ich nie było najmniejszego śladu życzliwości.
 — Czego chcecie? — pytali, nie zdejmując czapek.
 — Sława Bohu — rzekł pan Zagłoba.
 — Na wiki wików. Czego chcecie?
 — A daleko do Syrowatej?
 — Nie znajem nikakij Syrowatej:
 — A ówże zimownik jak się zwie?
 — Huśla.
 — Dajcie no koniom wody.
 — Niema wody, wyschła. A wy skąd jedziecie?
 — Z Kriwoj Rudy.
 — A dokąd?
 — Do Czehryna.
 Czabanowie spojrzeli po sobie.
 Jeden z nich, czarny jak żuk i kosooki, począł wpatrywać się w pana Zagłobę, wreszcie rzekł:
 — A czego wy z gościńca zjechali?
 — Bo upał.
 Kosooki położył rękę na lejcach pana Zagłoby.
 — Zleźno, panku, z konia. Do Czehryna nie masz po co jechać.
 — I czemuż to? — spytał spokojnie pan Zagłoba.
 — A widzisz ty tego mołojca? — rzekł kosooki, ukazując na jednego z czabanów.
 — Widzę.