Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/062

 — On z Czehryna prijchaw. Tam Lachiw riżut.
 — A wiesz ty, chłopie, kto do Czehryna za nami jedzie?
 — Kto takij?
 — Kniaź Jarema!
 Zuchwałe twarze czabanów spokorniały w jednej chwili. Wszyscy jakby na komendę poodkrywali głowy.
 — A wiecie wy, chamy — mówił dalej pan Zagłoba — co Lachy robią z takimi co riżut? oni takich wiszajut. A wiecie ile kniaź Jarema wojska prowadzi, a wiecie, że on nie dalej jak pół mili stąd? A co, psie dusze? Dudy w miech? Jak to wy nas tu przyjęli? Studnia wam wyschła? wody dla koni nie macie? A basałyki! a kobyle dzieci! pokażę ja wam!
 — Ne serdyteś, pane! Studnia wyschła. My sami do Kahamliku jeździm poić i wodę dla siebie nosimy.
 — A skurczybyki!
 — Prostyte, pane. Studnia wyschła. Każecie, to skoczym po wodę.
 — Obejdzie się bez was, sam pojadę z pachołkiem. Gdzie tu Kahamlik? — spytał groźnie.
 — Ot, dwie staje stąd! — rzekł kosooki, pokazując na pas zarośli.
 — A do gościńca czy tędy muszę wracać, czy brzegiem dojedzie?
 — Dojedzie, panie. Milę stąd rzeka do gościńca skręca.
 — Pachołek, ruszaj przodem! — rzekł pan Zagłoba, zwracając się do Heleny.
 Mniemany pachołek skręcił konia na miejscu i poskoczył.
 — Słuchać! — rzekł Zagłoba, zwracając się do