Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/069

 — Ba, niema się kogo spytać.
 Ledwie pan Zagłoba skończył mówić, gdy z oddali doszedł ich uszu głos ludzki.
 — Czekaj waćpanna, ukryjmy się — szepnął Zagłoba.
 Głos zbliżał się coraz bardziej.
 — Widzisz co waćpan? — spytała Helena.
 — Widzę.
 — Kto się zbliża?
 — Dziad-ślepiec z lirą. Wyrostek go prowadzi. Teraz buty zdejmują. Przejdą ku nam przez rzekę.
 Po chwili pluskanie wody oznajmiło, że istotnie przechodzą.
 Zagłoba wraz z Heleną wyszli z ukrycia.
 — Sława Bohu! — rzekł głośno szlachcic.
 — Na wiki wikiw — odpowiedział dziad. — A kto tam jest?
 — Chrześcijanie. Nie bój się, dziadu, naści ortę.
 — Szczob wam światyj Mikołaj daw zdorowla i szczastje.
 — A skąd, dziadu, idziecie?
 — Z Browarków.
 — A ta droga dokąd prowadzi?
 — Do hotoriw pane, do seła...
 — A do Zołotonoszy nią dojdzie?
 — Można, pane.
 — Dawnoście wyszli z Browarków?
 — Wczoraj rano, — pane.
 — A w Rozłogach byliście?
 — Byli. Ale powiadają, że tam „łycari“ prijszli, szczo bitwa buła.
 — Któż to powiadał?