Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/070

 — W Browarkach powiadali. Tam jeden z kniaziowej czeladzi przyjechał, a co powiadał, strach!
 — A wyście go nie widzieli?
 — Ja, pane, nikogo nie widzę, ja ślepy.
 — A ówże wyrostek?
 — On widzi, ale on niemowa, ja jeden jego rozumiem.
 — Daleko też stąd do Rozłogów, bo my tam właśnie idziemy?
 — Oj, daleko!
 — Więc powiadacie, żeście byli w Rozłogach?
 — Byli, pane.
 — Tak? — rzekł pan Zagłoba i nagle chwycił za kark wyrostka.
 — Ha łotry, złodzieje, łajdaki, na przeszpiegi chodzicie, chłopów do buntu podmawiacie! Hej, Fedor, Olesza, Maksym, brać ich, obedrzeć do naga i powiesić, albo utopić! bij ich, to buntownicy, szpiegi, bij, zabijaj!
 Począł szarpać wyrostka i potrząsać nim silnie, i krzyczeć coraz głośniej. Dziad rzucił się na kolana, prosząc o miłosierdzie, wyrostek wydawał przeraźliwe głosy, właściwe niemowom, a Helena spoglądała ze zdumieniem na owę napaść.
 — Co waćpan robisz? — pytała, nie wierząc własnym oczom.
 Ale pan Zagłoba wrzeszczał, przeklinał, poruszał całe piekło, wzywał wszystkich nieszczęść, klęsk, chorób — groził wszelkiemi rodzajami mąk i śmierci.
 Kniaziówna myślała, że mu się rozum pomieszał.
 — Umykaj — wołał na nią — nie przystoi ci patrzeć na to, co się tu stanie, umykaj mówię.