Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/075

dnego husarza znam, którenby to napewno uczynił. Tylko już z tymi włosami trzeba koniecznie coś uczynić. Widziałem ja w Stambule urodziwe pacholęta, ale takiego nie widziałem.
 — Daj Boże, aby mi na złe nie wyszła gładkość moja — rzekła Helena.
 Ale uśmiechała się jednak, bo jej niewieście uszy mile łechtał podziw pana Zagłoby.
 — Gładkość nigdy na złe nie wychodzi, a ja tego pierwszym przykładem, bo gdy mnie Turcy w Galecie oko wypalili, chcieli wypalić i drugie, gdy mnie żona tamecznego baszy uratowała, a to dla nadzwyczajnej mojej urody, której ostatki możesz jeszcze waćpanna oglądać.
 — A mówiłeś waćpan, iż to Wołosi mu oczy wypalili?
 — Bo Wołosi, ale poturczeni, i w Galacie, u baszy, służący.
 — Przecie waćpanu i tego jednego nie wypalili?
 — Jeno mi od gorącości żelaza bielmem zaszło. Wszystko to jedno. Cóż tedy waćpanna z warkoczami swymi chcesz uczynić?
 — A cóż? trzeba obciąć.
 — A trzeba. Ale jak?
 — Waćpanową szablą.
 — Dobrze to szablą głowę uciąć, ale włosy, to już nie wiem, quo modo?
 — Wiesz waćpan co? Siądę ja przy tym zwalonym pniu, a włosy przez pień przełożę, waćpan zaś tniesz i utniesz. Jeno mi głowy nie utnij.
 — O to się waćpanna nie bój. Nieraz ja knoty u świec po pijanemu obcinałem, samej świecy nie za-