Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/083

 — A jakże. Nieszczęśliwa, bo nasza chłopska dola!
 — Ale mówią, że koniec będzie?
 — W Kijowie pismo od Chrysta na ołtarzu znaleźli, że będzie wojna straszna i okrutna i wielkie krwi przelanie na całej Ukrainie.
 Podkole otaczające ławę, na której siedział pan Zagłoba, ścieśniło się jeszcze bardziej.
 — Mówicie, że pismo było?
 — Było, jako żywo! O wojnie, o krwi przelaniu... Ale nie mogę mówić więcej, bo mi staremu biednemu w gardle już zaschło.
 — Macie, ojcze, miarkę gorzałki, a mówcie, coście na świecie słyszeli. Wiemy i my, że dziady wszędy bywają i wszystko znajut. Bywały już u nas, taj kazały, szczo na paniw przyjdzie od Chmiela czarna godzina. No, tak my kosy i spisy kazali sobie robić, aby nie byli ostatni, ale teraz nie wiemy, zaczynać-li już, czy pisma od Chmiela czekać.
 Zagłoba wychylił miarkę, posmakował, potem pomyślał chwilę i rzekł:
 — A kto wam mówi, że czas zaczynać?
 — My sami chcemy.
 — Zaczynać! zaczynać! — ozwały się liczne głosy. — Koły zaporożci paniw pobyły, tak zaczynać.
 Kosy i spisy zatrzęsły się w krzepkich rękach i wydały brzęk złowrogi.
 Poczem nastała chwila milczenia, jeno młoty w kuźnicy biły. Przyszli rezunowie czekali, co powie did. Dziad myślał, myślał, wreszcie spytał:
 — Czyi wy ludzie?
 — My kniazia Jaremy.
 — A kogóż wy będziecie ryzały?