Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/087

 — Do Zołotonoszy!
 — Do Zołotonoszy! — powtórzyli wszyscy, jakby tam właśnie była ucieczka i ocalenie.
 — W Trechtymirów!
 — Na pohybel Lachom i panom!
 Nagle, młody jakiś kozaczek wystąpił naprzód, potrząsnął spisą i krzyknął:
 — Bat’ki! a kiedy jutro do Zołotonoszy idziem, to dziś chodźmy na komisarski dwór!
 — Na komisarski dwór! — krzyknęło od razu kilkadziesiąt głosów.
 — Spalić! dobro zabrać!
 Ale dziad, który dotąd głowę miał spuszczoną na piersi, podniósł ją i rzekł:
 — Ej, ditki, nie chodźcie wy na komisarski dwór i nie palcie go, bo będzie łycho. Kniaź tu może gdzie blizko z wojskiem krąży; łunę zobaczy, to przyjdzie i będzie łycho. Lepiej wy mnie jeść dajcie i nocleg pokażcie. Siedzieć wam cicho, nie hulaty po pasikam.
 — Prawdu każe! — ozwało się kilka głosów.
 — Prawdu każe, a ty Maksym durny!
 — Chodźcie, ojcze, do mnie na chleb i sól i na miodu kwaterkę, a podjecie, to pójdziecie spać na siano do odryny — rzekł stary chłop, zwracając się do dziada.
 Zagłoba wstał i pociągnął Helenę za rękaw świtki. Kniaziówna spała.
 — Zmordowało się pacholę, to choć i przy młotach usnęło — rzekł pan Zagłoba.
 A w duszy pomyślał sobie:
 — O słodka niewinności, która wśród spis i nożów spać możesz. Widać anieli niebiescy cię strzegą, a przy tobie i mnie strzegą.