Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/093

 — A gdzie chłopy, matko? — pytał Anton.
 — A czy ja wiem! — odparła, ukazując żółte zęby.
 — My kozaki, matko, nie bójcie się, my nie od Lachiw.
 — Lachiw? szczob ich łycho!
 — Wy nam życzycie — prawda?
 — Wam? — Starucha zastanowiła się chwilę.
 — A was szczoby bolaczka!
 Anton nie wiedział, co ma począć, gdy nagle drzwi jednej chaty skrzypnęły, i młodsza, ładna kobieta wyszła na podwórko.
 — Ej, mołojcy, słyszała ja, szczo wy ne Lachy.
 — Tak jest.
 — A wy od Chmiela?
 — Tak jest.
 — Ne od Lachiw?
 — Ni.
 — A czego wy o chłopów pytali?
 — Ot, tak pytali, czy już poszli.
 — Poszli, poszli!
 — Sława Bohu! A powiedzno, mołodycio, nie uciekał tu tędy jeden szlachcic, Lach przeklęty, z córką?
 — Szlachcic? Lach? Ja ne boczyła.
 — Nikogo tu nie było?
 — Buw did. On chłopów namówił, żeby do Chmiela, do Zołotonoszy poszli, bo mówił, że tu kniaź Jarema przyjdzie.
 — Gdzie?
 — A tutki. A potem do Zołotonoszy ma ciągnąć, to mówił did.
 — I did namówił chłopów do buntu?
 — A did.
 — A sam był?