Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/115

się dowodnie okazało, iż jest ktoś, co się jeszcze tego watażki nie lęka i jak zbója go traktuje, któren choć pokornie pisze, przecie zuchwale postępuje, i na Ukrainie jakby udzielny książę sobie poczyna, i taki paroksyzm na Rzeczpospolitę sprowadza, jakiego z dawna nie doznała.
 — Mości książę, on pana Skrzetuskiego, jako pisze, odesłał — rzekł nieśmiało ksiądz.
 — Dziękujęć w jego imieniu, że go z rezunami równasz. — Tu książę zmarszczył brwi: — Wreszcie dość o tem. Widzę — mówił dalej — zwracając się do pułkowników — że waszmościowie wszyscy sufragia za wojną dajecie; taka jest i moja wola. Pójdziemy tedy na Czernihów, zabierając szlachtę po drodze, a pod Brahimem się przeprawimy, zaczem ku południowi ruszyć nam wypadnie. Teraz do Łubniów!
 — Boże nam pomóż! — rzekli pułkownicy.
 W tej chwili drzwi się otworzyły i ukazał się w nich Roztworowski, namiestnik wołoskiej chorągwi, wysłany przed dwoma dniami w trzysta koni na podjazd.
 — Mości książę — zawołał — rebelia szerzy się! Rozłogi spalone, w Wasiłówce chorągiew do nogi wybita.
 — Jak, co, gdzie? — pytano ze wszystkich stron.
 Ale książę skinął ręką, by milczano, i sam pytał:
 — Kto to uczynił — hultaje, czy jakowe wojsko?
 — Mówią, że Bohun.
 — Bohun?
 — Tak jest.
 — Kiedy się to stało?
 — Przed trzema dniami.
 — Szedłeś waść śladem? Dognałeś? Schwytałeś języka?
 — Szedłem śladem, dognać nie mogłem, gdyż po