Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/118

bionego pachołka uważali; ale książę nie mówił nic: czy udawał że nie słyszy, czy też tak w myślach pogrążony, dość, że odjechał dalej spokojnie i wieczorem dopiero kazał wołać pachołka.
 Stanął wyrostek ledwie żywy przed pańskiem obliczem i myślał, że właśnie ziemia rozpada mu się pod nogami. A książę spytał:
 — Jak cię zowią?
 — Żeleński.
 — Ty strzeliłeś do kozaka?
 — Ja — wyjąkało blade jak płótno pacholę.
 — Przeczżeś to uczynił?
 — Gdyż na mękę patrzeć nie mogłem.
 Książę zamiast się rozgniewać, rzekł:
 — Oj, napatrzysz ty się ich postępków, że od tego widoku litość od ciebie jako anioł odleci, ale żeś dla litości swoje zaważył życie, przeto ci skarbnik w Łubniach dziesięć czerwonych złotych wypłaci i do mojej osoby na służbę cię biorę.
 Dziwili się wszyscy, iż tak skończyła się owa sprawa, ale wtem dano znać, że podjazd od blizkiej Zołotonoszy przyjechał i umysły zwróciły się w inną stronę.

---