Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/150

i w godzinę później dwór ruszył do Turowa, wojska zaś ku Prypeci.
 W nocy na przeprawie, gdy budowano tratwy do przeniesienia dział, a usarye pilnowały robót — rzekł pan Longinus do Skrzetuskiego:
 — Ot, braciaszku, nieszczęście!
 — Coć się stało? — pytał namiestnik.
 — A to te wieści z Ukrainy!
 — Jakie?
 — Powiadali przecie zaporożcy, że Tuhaj-bej odszedł z ordą do Krymu.
 — To i cóż z tego? Na to przecież nie będziesz płakał.
 — Owszem, braciaszku, boś mnie powiedział — i miałeś słuszność — co? że — kozackich głów liczyć nie mogę, a skoro Tatarzy odeszli, tak skądże ja wezmę trzech głów pogańskich, gdzie ich szukać będę? A mnie one, ach jak potrzebne!
 Skrzetuski, choć sam strapiony, uśmiechnął się i odrzekł:
 — Zgaduję, o co ci chodzi, bom widział, jak cię dziś na rycerza pasowano.
 Na to pan Longinus ręce złożył:
 — Tak, bo pocóż dłużej skrywać, polubiłem, braciaszku, polubiłem... Ot, nieszczęście!
 — Nie martw się. Nie wierzę ja w to, by Tuhaj-bej już odszedł, a zresztą będziesz miał pogaństwa jak tych komarów nad głową.
 Rzeczywiście całe chmury komarów unosiły się nad końmi i ludźmi, bo wojska weszły w kraj błot nieprzebytych, lasów bagnistych, łąk rozmiękłych, rzek, rzeczek