Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/166

ciwszy tę matkę, już drugiej takiej nie naleść, ani w chrześcijaństwie, ani w pogaństwie...“
 Łoboda perejasławski przerwał czytanie:
 — Prawdu każe — rzekł głośno.
 — Prawdu każe! — powtórzyli inni pułkownicy.
 — Ne prawdu, bresze psiawira! — wrzasnął Czarnota.
 — Milcz! sam psiawira.
 — Wy zdrajcy. Na pohybel wam!
 — Na pohybel toby.
 — Słuchać, czekać dalej! czytać! on nasz czołowik. Słuchać, słuchać!
 Burza zbierała się na dobre, ale Wychowski jął dalej czytać, więc uciszyło się znowu.
 Pisał wojewoda w dalszym ciągu, iż wojsko zaporoskie powinno mieć do niego ufność, gdyż wie dobrze, że on tej samej będąc krwi i wiary, życzliwym mu być musi; przypominał jako w nieszczęsnem krwi wylaniu pod Kumejkami i pod Starcem udziału nie brał, następnie wzywał Chmielnickiego, aby wojny poprzestał, Tatarów odprawił, albo na nich oręż obrócił — i w wierności dla Rzplitej się utrwalił. Wreszcie list kończył się w następujące słowa:
 „Obiecuję waszmości, tak jakom synem Cerkwi bożej i jako dom mój ze krwie narodu ruskiego starożytnej idzie, że sam będę pomocny do wszystkiego dobrego. Wiecie WMć bardzo dobrze, że i na mnie w tej Rzplitej (za łaską Bożą) cokolwiek zależy, i bezemnie ani wojna uchwalona być może, ani pokój stanowiony, a ja pierwszy wnętrznej wojny nie życzę“ etc...
 Powstały zaraz tedy tumulty za i przeciw, ale list w ogóle podobał się i pułkownikom i nawet towarzy-