Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/177

danemi oczyma, ze śladami niewypowiedzianych trudów na twarzy. Skłonili się w milczeniu księciu, gościom i czekali co powie.
 — Mości panowie — rzekł książę — czy konie u toków?
 — Tak jest.
 — Gotowe?
 — Jako zawsze.
 — To dobrze. Za godzinę ruszamy na Krzywonosa.
 — Hę? — rzekł wojewoda kijowski i spojrzał ze zdziwieniem na pana Krzysztofa, podsędka bracławskiego.
 A książę mówił dalej:
 — Imć Poniatowski i Imć Wierszuł ruszą pierwsi. Za nimi pójdzie Baranowski z dragonią, a w godzinę żeby mi i armaty Wurcla wyszły.
 Pułkownicy, skłoniwszy się, opuścili izbę — i po chwili rozległy się trąbki, grające wsiadanego. Wojewoda kijowski takiego pośpiechu się nie spodziewał, a nawet sobie nie życzył, gdyż był zmęczony i zdrożony. Liczył on na to, że z dzionek u księcia wypocznie i jeszcze zdąży — a tu przychodziło zaraz, nie śpiąc, nie jedząc, na koń siadać.
 — Mości książę — rzekł — a czy zajdą żołnierze wasi do Machnówki, bo widziałem, strasznie fatigati, a to droga daleka.
 — Niech waszą mość o to głowa nie boli. Jak na śpiewanie idą oni na bitwę.
 — Widzę ja to, widzę. Siarczysty żołnierz, ale bo to i mój lud podrożony.
 — Mówiłeś wasza mość: periculum in mora.