Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/209

 — Siła jest jeńców?
 — Simnadciat’ — odpowiedzieli żołnierze.
 Na to pan Skrzetuski:
 — Potkała mnie wielka radość i miłosierdzie jest we mnie. Puścić ich wolno.
 Semenowie uszom swoim wierzyć nie chcieli. Tego zwyczaju nie bywało w wojskach Wiśniowieckiego.
 Skrzetuski zmarszczył z lekka brwi.
 — Puścić ich wolno — powtórzył.
 Semenowie odeszli, ale po chwili starszy essauł wrócił i rzekł:
 — Panie poruczniku, nie wierzą, iść nie śmią.
 — A pęta mają rozcięte?
 — Tak jest.
 — Tedy ostawić ich tutaj, a sami na koń.
 W pół godziny później, orszak posuwał się znów wśród ciszy wązką dróżyną. Zeszedł też księżyc, który poprzenikał długiemi białemi pasmami do środka boru i rozświecił ciemne głębie. Pan Zagłoba i Skrzetuski, jadąc na czele, rozmawiali ze sobą.
 — Mówże mnie waszmość o niej wszystko, co tylko wiesz — rzekł rycerz. — To tedy waszmość ją z rąk Bohunowych wyrwałeś?
 — A ja, jeszczem mu łeb na odjezdnem obwiązał, by krzyczeć nie mógł.
 — O toś waszmość postąpił wybornie, jak mnie Bóg miły! Ale jakżeście się do Baru dostali?
 — Ej, siłaby mówić, i to podobno będzie innym razem, bom okrutnie fatigatus, w gardle mi zaschło od śpiewania chamom. Nie masz waszmość czego się napić?
 — Mam manierczynę z gorzałką — oto jest!