Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/217

 — Czy to znaczy, że wasza mość nie pójdziesz dalej ze mną?
 — Mości książę! Boga na świadka biorę, że nie stanie się to ze złej ku wam woli, ale sumienie mnie mówi, iżbym na oczywistą zgubę ludzi moich nie wystawiał — boć to krew droga i przyda się jeszcze Rzeczypospolitej.
 Książę zamilkł, a po chwili zwrócił się ku swoim pułkownikom.
 — Wy, starzy towarzysze, nie opuścicie mnie przecie, nieprawda?
 Na te słowa pułkownicy, jakoby jedną siłą i wolą popchnięci, rzucili się ku księciu. Niektórzy całowali jego szaty, inni obejmowali kolana, inni ręce ku górze podnosząc, wołali:
 — My przy tobie do ostatniego tchu, do ostatniej krwi!
 — Prowadź! prowadź! bez żołdu służyć będziem!
 — Mości książę! i mnie przy sobie umierać pozwól! — wołał, zapłoniony jak panna, młody pan Aksak.
 Widząc to, nawet wojewoda kijowski był wzruszony, a książę od jednego do drugiego chodził, ściskał każdego za głowę i dziękował. Zapał wielki ogarnął starszych i młodszych. Z oczu wojowników sypały się iskry, ręce co chwila chwytały za szable.
 — Z wami żyć, z wami umierać! — mówił książę.
 — Zwyciężymy! — wołali oficerowie. — Na Krzywonosa! pod Połonne! kto chce nas opuścić, niechaj to uczyni. Obejdziemy się bez pomocy. Nie chcemy się dzielić ni chwałą, ni śmiercią!
 — Mości panowie! — rzekł na to książę. — Wola jest moja, abyśmy, nim na Krzywonosa ruszymy, zażyli