Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/220

 Książę nie spostrzegał się może, że torem innych „królewiąt“ politykę na własną rękę prowadził, ale gdyby się w tem i obaczył, byłby jej nie odstąpił, bo to jedno czuł dobrze, iż honor Rzeczypospolitej ratuje.
 I znów nastała chwila milczenia, którą wkrótce przerwało rżenie koni i głosy trąbek obozowych. Chorągwie szykowały się do pochodu. Głosy te zbudziły księcia z zamyślenia, trząsnął głową, jakby cierpienie i złe myśli chciał strząsnąć, poczem rzekł:
 — A drogę miałeś spokojną?
 — Spotkałem w lasach mszynieckich sporą watahę chłopstwa, na dwieście ludzi, którą starłem.
 — Dobrze. A jeńców wziąłeś, bo to teraz ważna rzecz?
 — Wziąłem, ale...
 — Ale kazałeś już ich sprawić? tak?
 — Nie, W. K. Mość! puściłem ich wolno.
 Jeremi spojrzał ze zdziwieniem na Skrzetuskiego, poczem brwi jego ściągnęły się nagle.
 — Cóż to? czy i ty do pokojowej partyi już należysz? Co to znaczy?
 — W. K. Mość! języka przywiozłem, bo między chłopstwem był przebrany szlachcic, który został żyw. Zaś innych puściłem, bo Bóg łaskę na mnie zesłał i pocieszenie. Karę chętnie poniosę. Ten szlachcic, to jest pan Zagłoba, któren mnie wieść o kniaziównie przyniósł.
 Książę zbliżył się żywo do Skrzetuskiego.
 — Żyje, zdrowa?
 — Bogu najwyższemu chwała! — tak jest.
 — I gdzie się schroniła?
 — Jest w Barze.
 — To potężna forteca. Mój chłopcze! — (tu książę