Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/227

różnemi cnotami obdarzył. Jako słyszałem, nie masz w świecie nad naszą jazdę, a znowu ani nasza, ani węgierska piechota porównać się z niemiecką nie może.
 — Bo Bóg jest sprawiedliwy — rzecze na to pan Zagłoba. — Waści naprzykład dał wielką fortunę, wielki miecz i ciężką rękę, a za to mały dowcip.
 — Już się do niego przypił, jak końska pijawka — rzekł, śmiejąc się, pan Skrzetuski.
 A pan Podbipięta oczy zmrużył i rzekł ze zwykłą sobie słodyczą:
 — Słuchać hadko! Waści dał język pono za długi.
 — Jeśli utrzymujesz, że źle zrobił, dając mi taki, jaki mam, tedy pójdziesz do piekła, razem ze swoją czystością, bo woli Jego chcesz kontrować.
 — Et, kto tam waści przegada. Gadasz i gadasz.
 — A wieszże waćpan, czem człowiek różni się od zwierząt?
 — A czem?
 — Oto rozumem i mową.
 — Ot, dałże mu, dał! — rzecze pułkownik Mokrski.
 — Jeżeli tedy waćpan nie pojmujesz, dlaczego w Polsce najlepsza jazda, a u Niemców piechota, to ja ci to wytłumaczę.
 — No, dlaczego? dlaczego? — spytało kilka głosów.
 — Oto gdy Pan Bóg konia stworzył, przyprowadził go przed ludzi, żeby zaś jego dzieło chwalili. A na brzegu stał Niemiec, jako to się oni wszędy wcisną. Pokazuje tedy Pan Bóg konia i pyta się Niemca: co to jest? A Niemiec na to: Pferd! — Co? — powiada Stwórca — to ty na moje dzieło: „pfe!“ mówisz? a nie będziesz ty za to, plucho, na tem stworzeniu jeździł — a jeśli będziesz, to kiepsko. To rzekłszy, Polakowi konia