Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/233

mowali. A ja do pani z oracyą. Takem ją rozczulił, że zaraz jej upusty w oczach się otworzyły. Wzięła kniaziównę do karety i ruszyliśmy do Baru. Ale myślicie waćpaństwo, że na tem koniec? Gdzie tam...
 Nagle pan Sleszyński przerwał opowiadanie:
 — Patrzcieno waszmościowie — rzekł — czy to tam świt, czy co?
 — O! nie może być! — odparł pan Skrzetuski. — Za wczesna pora.
 — To w stronie Konstantynowa!
 — Tak jest. Ano widzicie: coraz jaśniej!
 — Jako żywo, to łuna!
 Na te słowa twarze spoważniały, wszyscy zapomnieli o opowiadaniu, zerwali się na równe nogi.
 — Łuna! łuna! — powtórzyło kilka głosów.
 — To Krzywonos nadszedł z pod Połonnego.
 — Krzywonos z całą potęgą.
 — Przednie straże musiały podpalić miasto, lub wsie poblizkie.
 A wtem zabrzmiały ciche trąbki alarmowe; jednocześnie stary Zaćwilichowski pojawił się nagle między rycerstwem.
 — Mości panowie! — rzekł — przyszły podjazdy z wieściami. Nieprzyjaciel w oczach! zaraz ruszamy! Do chorągwi! do chorągwi!...
 Oficerowie ruszyli co prędzej do swoich pułków. Czeladź potłumiła ogniska i po chwili ciemność zapanowała w obozie. Tylko w dali, od strony Konstantynowa, niebo czerwieniło się coraz szerzej, coraz silniej, przy którym blasku bladły i gasły stopniowo gwiazdy. I znów zabrzmiały ciche trąbki. Grano wsiadanego przez munsztuk. Niewyraźne masy ludzi i koni poczęły się poru-