Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/253

doświadczyłem ich niemało i na Multanach, i w Turczech, ale żem pole zależał, bałem się — nie nieprzyjaciół, bo ktoby się tam chamstwa bał! — ale własnej zapalczywości, gdyż zaraz myślałem, iż mnie zbyt daleko uniesie.
 — Jakoż i uniosła waści.
 — Jakoż i uniosła! Spytajcie pana Skrzetuskiego. Jakem tylko ujrzał pana Wierszuła, padającego z koniem, zaraz chciałem, nie pytając na pomoc mu skoczyć. Ledwo mnie towarzysze powstrzymali.
 — Tak jest! — rzecze pan Skrzetuski — musieliśmy waści hamować.
 — Ale! — przerwał Karwicz — gdzie jest Wierszuł?
 — Pojechał już na podjazd, nie zna on spoczynku.
 — Uważcie tedy, mości panowie — mówił p. Zagłoba, niekontent, że mu przerwano opowiadanie — jakom tę chorągiew zdobył...
 — To Wierszuł nie ranny? — pytał znów Karwicz.
 — ...Nie pierwszą to już zdobyłem w życiu, ale żadna nie przyszła mi z taką pracą...
 — Nie ranny, jeno potłuczony — odpowiedział Azulewicz, Tatar — i wody się napił, bo padł głową do stawu.
 — To się dziwię, że ryby nie pozdychały — rzekł z gniewem pan Zagłoba — bo od takiej ognistej głowy musiała się woda zagotować.
 — Wszelako wielki to kawaler!
 — Nie tak zbyt wielki, skoro dość było na niego pół-Jana. Tfu, z waszmościami dogadać się nie można! Moglibyście się też odemnie nauczyć, jak zdobywać chorągwie na nieprzyjacielu...