Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/259

 — A kto tam stoi?
 — Wierszuł! — zawołał pan Skrzetuski, poznając po głosie. — Z podjazdu?
 — Tak jest. A teraz od księcia.
 — Co tam słychać?
 — Bitwa jutro. Nieprzyjaciel groblę poszerza, mosty na Styrze i na Słuczy stawi, chcąc się do nas dostać koniecznie.
 — A cóż książę na to?
 — Książę powiedział: dobrze!
 — I nic więcej?
 — Nic. Nie kazał przeszkadzać, a tam siekiery aż huczą! Do rana będą pracować.
 — Języka dostałeś?
 — Porwałem siedmiu. Wszyscy zeznają, iż o Chmielnickim słyszeli, że idzie, ale podobno jeszcze daleko. Co za noc!
 — Widno jak w dzień. A jak ci tam po upadku?
 — Kości bolą. Idę podziękować naszemu Herkulesowi, a potem spać, bom strudzon. Żeby choć ze dwie godzin przedrzemać!
 — Dobranoc!
 — Dobranoc!
 — Pójdź i waszmość – rzekł pan Skrzetuski do Zagłoby – bo późno, a jutro praca.
 — A pojutrze podróż – przypomniał pan Zagłoba.
 Poszli i odmówiwszy pacierze, pokładli się koło ognia. Wkrótce też ogniska poczęły gasnąć jedne po drugich. Obóz obwijała ciemność — i tylko księżyc rzucał nań srebrne blaski, którymi rozświecał coraz to nowe grupy śpiących. Ciszę przerywało tylko ogólne, potężne chrapanie i nawoływania strażników, czuwających za obozem.