Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/264

 Po chwili otworzył je. Rzędzian siedział ciągle pod oknem.
 — Rzędzian! — krzyknął pan Jan — tyżeś to, czyli twój duch?
 A chłopak przestraszył się nagłego wołania, więc pancerz upuścił z brzękiem na podłogę, ręce rozstawił i rzekł:
 — O dla Boga! czego to jegomość tak krzyczy? Zaś tam jaki duch! Żyw jestem i zdrowy!
 — I wróciłeś?
 — Albo to mnie jegomość wypędzał?
 — Pójdź tu do mnie, niech cię uścisnę!
 Wierny pacholik przypadł do pana i za kolana objął, a zaś pan Skrzetuski całował go w głowę z radością wielką i powtarzał:
 — Żyw jesteś! żyw jesteś!
 — O mój jegomość! od radości mówić nie mogę, że też jegomościne ciało jeszcze w zdrowiu oglądam... O dla Boga!... jeno jegomość tak wrzasnął, że ażem pancerz upuścił... Rzemieniska się pokurczyły... widać nijakiej posługi jegomość nie miał. Chwałaż ci, Boże, chwała... o moje panisko kochane!
 — Kiedyżeś przyjechał?
 — A dziś w nocy.
 — I czemużeś mnie nie obudził?
 — O! miałbym budzić!? Rano przyszedłem szatki wziąć...
 — Skądeś przyjechał?
 — A z Huszczy.
 — Cóżeś tam robił? co się z tobą działo? mów, opowiadaj!
 — To, widzi jegomość, przyjechali kozacy do Hu-