Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/284

Dam ci i list do pana Jędrzeja Potockiego, ale nim go napiszę, nim Tatarzy przyjdą, nim się wreszcie ty wybierzesz, do jutra wieczór zejdzie.
 — Jak wasza książęca mość rozkaże. Ale jeszcze śmiem prosić, aby Wołodyjowski i Podbipięta mogli także ruszyć ze mną.
 — Dobrze. Przyjdźże jeszcze jutro na pożegnanie i błogosławieństwo. Chciałbym też i twojej kniaziównie jaki upominek posłać. Zacna to krew. Bądźcieże szczęśliwi, boście siebie warci.
 Rycerz już klęczał i obejmował kolana ukochanego wodza, któren jeszcze powtórzył kilkakrotnie:
 — Niech ci Bóg szczęści! niech ci Bóg szczęści! No, przyjdź jeszcze jutro.
 Ale rycerz nie podnosił się i nie odchodził, jakby chciał jeszcze o coć prosić, nakoniec wybuchnął:
 — Wasza książęca mość!
 — A co jeszcze powiesz? — pytał łagodnie książę.
 — Wasza książęca mość wybaczy śmiałości, ale... mnie się serce kraje i od żalu wielkiego śmiałość przychodzi: co waszej książącej mości jest? Zali troski gnębią, czy choroba?
 Książę położył mu rękę na głowie:
 — Ty tego wiedzieć nie możesz! — rzekł ze słodyczą w głosie. — Przyjdź jeszcze jutro.
 Pan Skrzetuski wstał i odszedł ze ściśniętem sercem.
 Wieczorem przyszedł do jego kwatery stary Zaćwilichowski, a z nim mały Wołodyjowski, pan Longinus Podbipięta i pan Zagłoba. Zasiedli za stołem, a wtem Rzędzian wszedł do izby, niosąc kusztyki i antałek.