Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.2.djvu/297

 — Jużeś to waszmość z pół chorągiewki powinien wystawić! — rzekł, śmiejąc się, staruszek Zaćwilichowski.
 — Zaskrzetuszczy wojsko z kretesem! już ja go znam! krzyknął Zagłoba.
 Szlachta ryknęła śmiechem. Wino szło do głów. Wszędy widać było czerwone twarze, ruszające się wąsy; humory stawały się z każdą chwilą lepsze.
 — Kiedy tak — wołał rozochocony pan Jan — to już się waszmościom muszę przyznać, że mi kukułka dwunastu chłopczysków wykukała.
 — Dalibóg! wszystkie bociany od roboty pozdychają! wołał pan Zagłoba.
 Szlachta odpowiedziała nowym wybuchem śmiechu i śmieli się wszyscy, aż się sala jakoby grzmotem rozlegała.
 Wtem, w progu sali, ukazało się jakieś posępne widmo, okryte kurzem — i na widok stołu, uczty i rozpromienionych twarzy, zatrzymało się we drzwiach, jakby wahając się, czy wejść dalej.
 Książę dostrzegł je pierwszy, brwi zmarszczył, oczy przesłonił i rzekł:
 — A kto tam? A! to Kuszel! Z podjazdu! Co słychać? jakie nowiny!
 — Bardzo złe, mości książę — rzekł dziwnym głosem młody oficer.
 Nagła cisza zapanowała w zgromadzeniu, jakby je kto urzekł. Kielichy niesione do ust zawisły w połowie drogi, wszystkie oczy zwróciły się na Kuszla, na którego zmęczonej twarzy malowała się boleść.
 — Lepiejbyś tedy ich waść nie powiadał, gdym przy kielichu wesół — rzekł książę — ale gdyś już zaczął, to dokończ.