Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/009

jej ręką, to się znów pchnie, albo do rzeki skoczy — nie upilnujesz nieszczęsny!
 — Ty w duszy Lach, nie kozak, kiedy po kozacku nie chcesz dziewczyny zniewolić...
 — Żeby ja był Lach! — zawołał Bohun — żeby ja był Lach!
 I za czapkę obu rękoma się chwycił, bo jego samego ból chwycił.
 — Musiała cię urzec ta Laszka — mruknęła Horpyna.
 — Ej, chyba urzekła — odrzekł żałośnie. — Niechby mnie pierwsza kula nie minęła, niechbym na palu sobacze życie skończył... Jednej ja chcę na świecie i ta jedna mnie nie chce!
 — Durny! — zawołała z gniewem Horpyna — toć ty ją masz!
 — Stulże ty pysk! — zawołał z wściekłością kozak. — A jak się ona zabije, to co? ciebie rozerwę, siebie rozerwę, łeb o kamień rozbiję, ludzi będę gryzł jak pies. Jaby duszę za nią oddał, sławę kozacką, oddał, uciekłby za Jahorlik hen! od pułków za świat, aby z nią, z nią żyć, przy niej zdychać... Ot co! A ona się nożem pchnęła, i przez kogo? przezemnie! Nożem się pchnęła! słyszysz?
 — Nic jej nie będzie. — Nie umrze.
 — Jakby umarła, to jaby ciebie ćwiekami do drzwi przybił.
 — Mocy ty żadnej nad nią nie masz.
 — Nie mam, nie mam. Jaby wolał, żeby ona mnie nożem pchnęła — niechby i zabiła, byłoby lepiej.
 — Głupia Laszka. Otby po dobrej woli przyhołubiła się do ciebie. Gdzie lepszego znajdzie?