Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/024

 — Ty mi takich rzeczy nie mów — rzekł chrapliwym głosem.
 — Ty mi o swem kochaniu nie mów, bo mi od niego wstyd, gniew i obraza. Jam nie dla ciebie.
 Watażka wstał.
 — A dla kogo że ty, kniaziówno Kurcewiczówno? a czyjaby ty była w Barze, żeby nie ja?
 — Kto mnie życie ratuje, by mi dać hańbę i niewolę, ten mój wróg, nie przyjaciel.
 — I ty myślisz, żeby cię chłopy zabiły? Strach myśleć!...
 — Nóżby mnie zabił, tyś mi go wydarł.
 — I nie oddam, bo ty musisz być moja — wybuchnął kozak.
 — Nigdy! wolę śmierć.
 — Musisz i będziesz.
 — Nigdy!
 — No, żeby ty nie była ranna, to po tem, co ty mi rzekła, jaby dziś jeszcze pchnął mołojców do Raszkowa i mnicha za łeb kazał przyprowadzić, a jutro jaby był twój mąż. Taj co? męża grzech nie kochać i nie przyhołubić. Hej! ty panno wielmożna, tobie miłość kozacka obraza i gniew. A kto ty taka, że ja dla ciebie chłop? Gdzie twoje zamki, i bojary i wojska? Czemu tobie gniew, czemu tobie obraza? Ja cię wojną wziął, ty branka. Oj, żeby ja był chłop, jaby cię nahajem po białych plecach rozumu nauczył i bez księdzaby się twoją krasą nasycił — żeby ja był chłop, nie rycerz!
 — Anieli niebiescy, ratujcie mnie! — szepnęła kniaziówna.
 A tymczasem coraz większa wściekłość wzbierała na twarzy kozaka i gniew chwytał go za włosy.